Het is voor veel moeders een bijzonder moment als hun jongste kind voor het eerst naar school gaat. Bijzonder voor je kind, dat er misschien ontzettend veel zin in heeft of het juist heel spannend vind. Maar ook bijzonder voor jou, omdat jouw leven daarmee ook enorm verandert. Als moeder heb je in je leven veel vaker van dit soort overgangsmomenten, waarbij er iets voor je kinderen verandert, en daarmee ook voor jou. Telkens is dat voor jou ook weer de start van een nieuwe fase, waarin je weer op zoek mag naar een nieuwe balans.

Veel meer tijd

Voor mij is het alweer even geleden dat mijn jongste dochter naar school ging. Ik herinner me vooral hoe verbazingwekkend ik het vond hoe veel sneller ik het huis door was als ik ging schoonmaken. En tegelijkertijd vulde die extra tijd zich ook weer snel. Die fotoboeken waar ik dan wel tijd voor dacht te hebben, bleven nog heel lang liggen.

Ik denk dat veel moeders dit wel zullen herkennen. Het is zo’n moment dat je even bepaald wordt bij de vraag wat je nu eigenlijk wil met je tijd. Ga je die extra tijd gebruiken om wat meer te werken? Of om even wat leuks te doen voor jezelf? Bijvoorbeeld onder schooltijd naar een sportschool of wat vaker een kopje koffie te drinken met je moeder of een vriendin? Of vind je het leuk om vrijwilligerswerk te doen bij je kind op school? Opeens heb je weer wat te kiezen.

Veel overgangsmomenten

Als je moeder bent, heb je relatief veel van zulke overgangsmomenten, waarbij je weer in een nieuwe fase terecht komt. Om te beginnen is je leven natuurlijk enorm veranderd op het moment dat je moeder werd. Maar daarna verandert je leven eigenlijk een beetje met je kinderen mee. Deels gaat dat heel geleidelijk. Bijvoorbeeld doordat je kinderen steeds later naar bed gaan, waardoor je de avonden steeds minder momenten hebt dat je tijd hebt voor jezelf. En zijn de overgangsmomenten wat nadrukkelijker, zoals het moment dat je jongste kind naar school gaat.

Twee jaar geleden kwam ik weer in zo’n nieuwe fase, toen mijn jongste dochter in groep 6 zat. Ze was oud genoeg om zelf van en naar school te fietsen, samen met een vriendinnetje. Opeens hoefde ik niet meer twee keer per dag naar school te fietsen. Aan de ene kant lekker makkelijk, maar ik mistte wel de gezellige gesprekjes met andere ouders op het schoolplein. En omdat ik thuis werk, moest ik bewuster beweegmomenten inplannen, nu ik mijn vaste fietsritjes moest missen.

Het lege nestsyndroom

Voor de een hebben dit soort overgangsmomenten meer impact dan voor de ander. Als je echt heel je weekritme geplooid hebt rondom dat van je kinderen, merk je natuurlijk meer van dit soort veranderingen dan wanneer je ondertussen ook bewust je eigen momenten hebt gecreërd. Doe je dat niet, of heel weinig, dan kan je uiteindelijk wel echt in een gat vallen als je laatste kind uiteindelijk ook uit huis gaat. Dat kan zelfs zo heftig aanvoelen, dat er sprake is van het lege nestsyndroom.

Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat het verkeerd is om je weekritme aan te passen aan je kinderen, integendeel. Je geeft daarmee een prachtig geschenk aan je gezin, omdat het waarschijnlijk zorgt voor veel meer rust en veiligheid. Maar tegelijkertijd is het wel goed om voor jezelf te beseffen dat het een geschenk is dat jou wel echt wat kost. En dat het je extra moeite zal kosten om weer een nieuw ritme te vinden als het eenmaal zo ver is dat je die fase hebt afgesloten.

En jij?

Hoe beleef jij zulke overgangsmomenten? Geniet je van de rust en de ruimte die er ontstaat door de nieuwe fase? Of voelt het vooral ongemakkelijk en als een gemis? Ik denk dat het vooral belangrijk is om jezelf de tijd te gunnen om hieraan te wennen. En om voor jezelf te bepalen wat je nu eigenlijk wilt met de extra tijd die deze nieuwe fase met zich meebrengt.

Lijkt het je prettig om daar eens met iemand over te sparren? Meld je dan aan voor een gratis minder-stress-meer-jezelf sessie om te zien wat jij zou kunnen doen om een nieuwe balans te vinden in deze nieuwe levensfase.